Μια Χριστουγεννιάτικη ιστορία

Όταν η νύχτα απλώνη τα μαύρα πέπλα της, χιλιάδες φωτεινά καντηλάκια ανάβουν στο θόλο τ’ ουρανού. Άλλα είναι φωτεινά και μεγάλα, άλλα όμως μικρά και λιγότερο φωτεινά.

       Σε κάποια απόμερη γωνιά ζούσε ένα τέτοιο φτωχό αστεράκι περιφρονημένο από τα λαμπρά αδέλφια του. Μη μπορώντας να μένει μονάχο αποφάσισε να κάνη ένα μεγάλο ταξίδι. Ένα ταξίδι που ίσως θα του χάριζε την αγάπη που ζητούσε, την χαρά που ήλπιζε. Είχε ακούσει τόσα πολλά για την Γη και τους κατοίκους της, ώστε θέλησε να την επισκεφθή. Πράγματι ξεκίνησε. Ήταν τόσο μουδιασμένο που με δυσκολία προχωρούσε. Όμως  γρήγορα συνήθισε και σε δυο-τρεις μέρες είχε φθάσει στον προορισμό του. Έκπληξη το κατέλαβε! Μυριάδες φώτα έχυναν το γλυκό τους φως στους χιονισμένους δρόμους. Δεν ήταν βέβαια λαμπερά σαν τον γαλαξία τ’ ουρανού, μα είχαν διάφορα χρώματα. Κόκκινα, κίτρινα, γαλάζια…

      Μαγεμένο προχωρούσε κι έχυνε άθελά του μια χρυσή λάμψη. Ένα πλήθος κόσμου γύριζε ευτυχισμένο στους δρόμους. Από ένα μεγάλο κτίριο έβγαιναν γλυκές μελωδίες «Δόξα εν υψίστοις Θεώ…». Και τότε το μικρό αστεράκι κατάλαβε. Ήταν Χριστούγεννα, η μεγάλη γιορτή που με τόσο θαυμασμό περιέγραφαν τ’ αδέλφια του. Μέσα στα σπίτια το αστεράκι είδε την ίδια χαρά, πάνω στο τραπέζι άχνιζε η γαλοπούλα και τ’ άλλα γλυκά και φαγώσιμα. Σε μια άκρη στολισμένο με παιχνίδια και φώτα καμάρωνε ένα δεντράκι, ενώ γύρο του μικρά ευτυχισμένα  παιδάκια γελούσαν, έπαιζαν και τραγουδούσαν. Πόσο τα ζήλευε! Πόσο θα ήθελε να είχε τη χαρά τους!

    Έτσι γύρισε όλη την πόλη. Παντού κυριαρχούσε η χαρά. Μα σε κάποια στιγμή είδε μια διαφωνία. Ήταν ένα φτωχό μικρό σπιτάκι. Ούτε χαρούμενες στιγμές δεν ακουγόταν, ούτε χυνόταν η λάμψη των φώτων που τόσο το είχε μαγέψει. Περίεργο! Κοίταξε μέσα. Αυτό που είδε έκανε τη μικρή χρυσή καρδιά του να ραγίση από πόνο. Ένα δεκάχρονο αγοράκι κειτόταν στο φτωχό κρεβατάκι του, ασφαλώς άρρωστο. Και δίπλα του ένα δεντρί μα χωρίς στολίδια, μα χωρίς φώτα. Με μικρή σκέψη το αστεράκι κάθισε στην κορυφή του. Η γλυκιά του λάμψη χρύσωσε τα μικρά κλαδιά, το παιδάκι θαμπωμένο άνοιξε τα μάτια του, το κοίταξε, χαμογέλασε ευτυχισμένο και χαμογελώντας έκλεισε για πάντα τα μάτια του. Και το μικρό αστεράκι φώτιζε… φώτιζε… φώτιζε…

     Την άλλη μέρα ο καλός Θεός φώναξε τον πιστόν άγγελό του και του ζήτησε να φέρη από την γη τα δυο πολυτιμότερα πράγματα. Κι εκείνος έφερε την ψυχή του μικρού παιδιού και το μικρό αστέρι.

    "Έκανες καλή εκλογή", του είπε ο Θεός, "στον κήπο του Παραδείσου το καλό παιδί θα με δοξάζη και το αστέρι θα χρυσώνη τα δέντρα του."

Ρένα Ραψομανίκη
Μαθήτρια Α' τάξης Γυμνασίου Ζακύνθου
Δεκέμβρης 1962

Καλές γιορτές σε όλους.

Ας προσπαθήσουμε να μην προσθέσουμε στην ασχήμια που μας περιτριγυρίζει και την ομαδική ή ατομική κατάθλιψη. 

Το κείμενο περιέχεται στο βιβλίο "Εκείνη κι Εκείνος" Για να το αποκτήσετε διαδικτυακά:

google-amazon eu-books-Rena V.Rapsomaniki

Το μυστικό της κομμένης φωτογραφίας... αληθινή ζωή.

Προσεισμική Ζάκυνθος,  Άγιος Λουκάς

Προς γαρ το τελευταίον εκβάν έκαστον των πριν υπαρξάντων κρίνεται.
Δημοσθένης

Τα συναισθήματά μου δεν έμειναν στατικά. Ωριμάζοντας διαπίστωνα ότι η αληθινή ζωή  ήταν πιο ενδιαφέρουσα από την κοριτσίστικη ρομαντική θεώρησή της. Ο άντρας μου είχε σπουδάσει, είχε πολεμήσει, είχε επιβιώσει σε μια ξένη χώρα, είχε γυρίσει σοφότερος, δυνατότερος, κατασταλαγμένος, συγκροτημένος. Είχε πλατύνει τους ορίζοντές του, είχε ξεφύγει από τα στενά πλαίσια των προλήψεων και των προκαταλήψεων κι είχε ανοίξει τα φτερά του για έναν καινούργιο κόσμο που με καλούσε να μοιραστώ μαζί του. Μπορεί να μας χώριζαν εφτά χρόνια αλλά ήταν σαν να είχε ζήσει όσο δύο δικές μου ζωές.  Ένιωθα πως μπορούσα να ακουμπήσω πάνω του με εμπιστοσύνη, τον εκτιμούσα, υπολόγιζα την κρίση του.

Το μυστικό της κομμένης φωτογραφίας... νέοι καιροί, νέα ήθη.

Προσεισμική Ζάκυνθος

Ο πατέρας έδειξε ευχαριστημένος, αλλά την άλλη μέρα ήρθε αναψοκοκκινισμένος στο μεσημεριανό τραπέζι και ξέσπασε σ' ένα παραλήρημα αγανάκτησης.

-O tempora, o mores...
 Ο πατέρας είχε τελειώσει το Ελληνικό σχολείο κι είχαμε συνηθίσει να ακούμε από το στόμα του τέτοιες διανοουμενίστικες εκφράσεις. 
Η σημερινή νεολαία δεν έχει κανένα σεβασμό...  
Πώς γίνεται από καταβολής κόσμου η «σημερινή» νεολαία να μην έχει κανένα σεβασμό;  
Ας όψεται ο πόλεμος που έφερε τα πάνω, κάτω. 
Ο δάσκαλος δεν αρκείται στον δικό μου λόγο αλλά θέλει, λέει, ν'  ακούσει το "ναι" από την ίδια την ενδιαφερόμενη. 
Πού ξανακούστηκε αυτό; 
Πάμε ολόισια στον γκρεμό! 
Πού  πήγαν οι αρχές και οι αξίες μας; 
Α, όχι αυτό πάει πολύ! 
Δεν θα τον παρακαλέσουμε κι όλας.

Το μυστικό της κομμένης φωτογραφίας... άλλος ένας ανάξιος.

Προσεισμική Ζάκυνθος, λιμάνι οι σκάλες

Έμενε να λυθεί ένα ουσιαστικό πρακτικό πρόβλημα. Η τροφοδοσία τους.

Η μητέρα εξομολογήθηκε στον Κουρτ τον καημό της. Οι δίδυμες είχαν μαραζώσει κλεισμένες μέσα στο σπίτι. Θα ήθελαν να μπορούσαν να προσεύχονται στο εκκλησάκι και ν' ανάβουν καθημερινά τα καντήλια, όπως το συνήθιζαν προπολεμικά. Ο άντρας της όμως το θεωρούσε παρακινδυνευμένο και δεν έδινε τη συγκατάθεσή του. Το άλλο πρωί, στην αναφορά, πήρε το αυτί μας δύο φορές τη λέξη φροϊλάιν και το μεσημέρι ο Κουρτ έδωσε στη μητέρα το πράσινο φως. Φεύγαμε από το σπίτι κάθε απόγευμα κρατώντας το κλειδί – που δεν θα μπορούσε να περάσει απαρατήρητο - κι ένα καλαθάκι που η επιδεικτική του βιτρίνα ήταν  λάδι, φυτίλια, καρβουνάκια, λιβάνι. Αν συναντούσαμε αξιωματικούς ή στρατιώτες στην αυλή χαμηλώναμε με συστολή τα βλέφαρα να μην διακρίνουν το χτυποκάρδι που έφερνε η τρομάρα μας. Οι πρώτες φορές ήταν δύσκολες, σιγά-σιγά συνηθίζαμε και άρχισε να μας αρέσει κι όλας. Είχαμε όντως μείνει κλεισμένες για πολύ καιρό και τούτη η καθημερινή βόλτα ήταν ένα αναζωογονητικό μελτεμάκι που μας έδινε ταυτόχρονα την ικανοποίηση ότι κάναμε κάτι τολμηρό και πατριωτικό.  Το ηλικιωμένο ζευγάρι μάς περίμενε σαν άγγελους της ελπίδας και στη λίγη ώρα που μέναμε μαζί τους οι γλώσσες μας πήγαιναν ροδάνι, να προφτάσουν να τούς ενημερώσουν για όσα συνέβαιναν έξω από το καταφύγιό τους.

Το μυστικό της κομμένης φωτογραφίας... Εβραίοι.

Προσεισμική Ζάκυνθος, δρόμος για την Πόχαλη, βίλα   ΑΛΛΑ

Η ζωή έδειχνε βαλτωμένη. 

Από τη μια όλοι ξέραμε ότι ο πόλεμος δεν θα μπορούσε να διαρκέσει αιώνια. Τα νέα από τα διάφορα μέτωπα – έτσι όπως μεταφέρονταν από στόμα σε στόμα από τους ελάχιστους που  ρίσκαραν την παράνομη κατοχή ραδιοφώνου - έμοιαζαν ενθαρρυντικά, μα η καθημερινότητα έμοιαζε στάσιμη. 
Είχαμε συνηθίσει να ζούμε με το χειρότερο ή αυτό που νομίζαμε χειρότερο. 
Έπρεπε να έλθει μια καινούργια εξέλιξη για να ταράξει την απάθεια.
Η είδηση διαδόθηκε σε πραγματικό χρόνο απ’ άκρη σ’ άκρη στο νησί.

Το μυστικό της κομμένης φωτογραφίας... πόλεμος.

Προσεισμική Ζάκυνθος, Ι. Μ.Προδρόμου

Η κήρυξη ενός πολέμου είναι μια συμφορά που χτυπάει αδιάκριτα.

Μα καθένας την βιώνει με την προσωπική του οπτική.

Όσο πιο ανώριμος είσαι τόσο πιο κοντόφθαλμη, τόσο πιο ευθυγραμμισμένη με το εγώ σου είναι η ματιά σου.

Κι εγώ ήμουν μια καλομαθημένη δεκαεξάχρονη κι όταν έσκασε ο κεραυνός-πόλεμος, εγώ άκουσα την  εξ ίσου εκκωφαντική ηχώ του -  θα φύγει για το μέτωπο, θα τον χάσω.

Ανέλπιστη ανακούφιση!  
Τη συνηθισμένη ώρα πέρασε από το σπίτι μας ντυμένος στο χακί.

Η αδελφή μου ήταν εκεί για να διχάζει τα συναισθήματά μου και να με προσγειώνει.

- Πώς γίνεται το αρχοντολόι  να υπηρετεί την πατρίδα από τα μετόπισθεν; 

Το μυστικό της κομμένης φωτογραφίας... ο Διονύσης.

Προσεισμική Ζάκυνθος, Αγ. Λουκάς

Είχα γαλουχηθεί με τα όνειρα της οικογένειας για τον γάμο μου. 

Μόνο που τα δικά μου όνειρα είχαν προλάβει ν’ αποκτήσουν όνομα και μορφή. 

Ο Διονύσης! 

Μα ο Διονύσης δεν υπήρχε πια για μένα και κάθε φορά η θύμησή του γέμιζε τα μάτια μου με δάκρια. 
Δεν ήταν όμως έτσι  στο ξεκίνημα...
Τότε που και μόνη η σκέψη του μου έφερνε χτυποκάρδι κι έβαφε κόκκινα τα μάγουλά μου και φλόγιζε τον λογισμό μου και πυρπολούσε τον νου μου. 
Τότε που στην ιδέα πως θα τον αντικρίσω άρχιζαν να παίζουν μυστικές  μπάντες που με προσκαλούσαν να τραγουδήσω και να χορέψω. 
Τότε που ήταν η πρώτη σκέψη στο ξύπνημα και η τελευταία πριν κοιμηθώ και ο πιο ταχτικός επισκέπτης στα νυχτερινά μου όνειρα. 

Το μυστικό της κομμένης φωτογραφίας... παχιές αγελάδες.

Προσεισμική Ζάκυνθος, πλατείες Αγ. Μάρκου και Αγ. Πάντων

Ο πατέρας είχε άλλα όνειρα για τις κόρες του, μας είχε μεγαλώσει με την φιλοδοξία να ξεφύγουμε από το χωριό και να ζήσουμε κυράδες στην Χώρα.

Γι αυτό άλλωστε είχε φροντίσει για την προίκα μας από τη μέρα που γεννηθήκαμε. 

Η λεχώνα μάνα μου αγωνιούσε πώς θα πάρει το μαντάτο της γέννησης δύο κοριτσιών ταυτόχρονα. 

Δίδυμες κόρες! 

Δυσβάσταχτο φορτίο! 

Μα ο πατέρας έδειχνε ξετρελαμένος στην ιδέα κι έταζε στη μαμή μεγάλο ρεγάλο αν έβαζε όλη της την τέχνη να μας αφαλοκόψει καλλιτεχνικά γιατί δεν θα ήθελε, αύριο, οι γαμπροί του να τον κατηγορήσουν γιατί πήραν γυναίκα με άσχημο αφαλό. 

Τόση έγνοια και για  την τελευταία λεπτομέρεια της εμφάνισής μας! 

Την χαρά του συμμεριζόταν και ο αδελφός του – ο θείος μου.